"I tell my students, 'When you get these jobs that you have been so brilliantly trained for, just remember that your real job is that if you are free, you need to free somebody else. If you have some power, then your job is to empower somebody else. This is not just a grab-bag candy game.' Toni Morrison (+ 5/8/2019)  De recent overleden Amerikaanse schrijfster en burgerrechtenactiviste Toni Morrison verwoorde perfect één van mijn diepste overtuigingen. Streef naar vrijheid voor jezelf maar bevrijd ook anderen vanuit jouw vrije positie. Ik ben zelf een geboren en getogen Enamenaar uit een warm nest. Je staat er op dat moment niet bij stil maar de kansen die wij hebben gekregen zijn enorm. Het is niet voor elke ouder haalbaar om hun kinderen ongestoord te laten buitenspelen, op kamp te laten gaan, te laten sporten, nieuwe schoolboeken aan te schaffen, een eindejaarsreis te financieren, te laten studeren en zelfs ‘gewoon’ elke dag een gezonde warme maaltijd op tafel te zetten. Zelfs binnen zo een kansrijk gezin als het mijne was het niet voor elk van ons even gemakkelijk om een volwaardige positie binnen onze samenleving te veroveren. Mijn oudste zus Sarah, die helaas overleden is, had een verstandelijke en fysieke beperking. Zij werd geweldig goed opgevangen en graag gezien door mijn ouders en grootmoeder, ook op het MPI in Eine en later in Heuvelheem werd heel goed voor haar gezorgd. Toch was het frustrerend om te merken dat de enige mogelijkheden voor haar destijds ‘apart’ waren. Zij en mijn ouders hebben nooit de vrijheid gekregen om haar echt een deel te laten uitmaken van onze gedeelde samenleving. Zij moest naar een andere school gaan, zij ging naar aparte kampen, zij zat een uur op de bus ’s morgens terwijl wij 5’ samen naar school wandelden. Ik stel vast dat onze samenleving er een is van toenemende diversiteit, maar ook van toenemende ongelijkheid. Daarom geloof ik heel erg in het ondernemen van positieve actie die moet leiden tot een inclusieve samenleving die diversiteit erkent en een plaats geeft. Dat doe ik in mijn professioneel leven op twee manieren. Enerzijds door ouders van kinderen met een beperking te ondersteunen in het realiseren van hun recht op inclusie. Anderzijds door onderwijsmensen verder op te leiden in een bijkomende bachelor zodat zij sterker worden in het omgaan met diversiteit in hun klassen.  In Oudenaarde is er ook een grote nood aan een inclusief beleid. Daar wordt op gemeentelijk niveau te weinig over nagedacht. Daarom heb ik samen met Rhinos Rugby Oudenaarde, waar ik ook actief ben, vorig jaar het voortouw genomen om een buurtsportproject op te zetten. In samenwerking met het OCMW, de sociale huisvestingsmaatschappij, verschillende stadsdiensten en sponsors hebben wij een pilootproject opgezet om kinderen uit kwetsbare buurten aan het sporten te krijgen. Intussen is dit project uitgegroeid tot een samenwerking met 5 andere sportclubs die kunnen rekenen op een sterke ondersteuning van de stad. Mooie start, maar de volgende stap moet zijn om het inzetten op diversiteit en inclusie een pijler te maken van het subsidiebeleid van de stad. Niet alleen voor sportclubs, maar voor alle verenigingen. Met subsidies alleen geraak je er niet natuurlijk, daarom wil ik ook ijveren voor het oprichten van een “Steunpunt voor Diversiteit en Inclusie” in Oudenaarde. Zo kan de stad echt inzetten op haar troeven: een sterk verenigingsleven met warme vrijwilligers dat ondersteund wordt om élke Oudenaardist te bereiken. Dit zou een mooie aanvulling zijn in het actieplan tegen eenzaamheid dat Eric Meirhaeghe voorstelt. Want ook hier gaat het over de strijd tegen isolering en vóór inclusie.  Het pleidooi van Toni Morrison hou ik hier in gedachten en ik eindig met een oproep om steeds je eigen vrijheid in te zetten om ook iemand anders te bevrijden. Begin met iets kleins en je maakt het grootste verschil!